Νιώθω την ανάγκη να ξεφύγω από τα στενά όρια της ιατρικής που ορίζει τη λήψη ιστορικού, την εξέταση και τη φαρμακευτική αγωγή.
Οι περισσότερες “ασθένειες” αφορούν και επηρεάζουν τα συναισθήματά μας, τη σχέση μας με τους άλλους και ολόκληρη τη καθημερινότητά μας. Έτσι θεωρώ ότι ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι μια νόσος αλλά ένας νέος τρόπος ζωής που αφορά εμάς αλλά και τους γύρω μας, δεν χρήζει απλά μιας φαρμακευτικής αγωγής αλλά μιας ολιστικής προσέγγισης του σώματός μας, της ψυχής μας, της ζωής μας.
Η Αγγελική με τύπου Ι σακχ. διαβήτη είναι μια καταπληκτική κοπέλα που ενώ εκτός από το διαβήτη έχει και αλλά προβλήματα υγείας (που κατά καιρούς προκύπτουν σαν καταρράκτης ακολουθώντας το ένα το άλλο) διατηρεί το χιούμορ και τη ζωντάνια της και την όρεξη για ζωή δίνοντας κουράγιο και στους άλλους γύρω της!
Ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου να εκθέσει τις σκέψεις της, συντάσσοντας το παρακάτω κείμενο το 2013, όντας από χρόνια διαβητική και την ευχαριστώ πολύ.
Είμαι η Αγγελική, 40 ετών και τρομερή Υδροχόος (αφορμή για να δικαιολογήσω την “τρέλα” που κουβαλάω ακόμα)!!!!
Γεννήθηκα με ένα μεγάλο “-” ,αλλά και με δύο ακόμα μεγαλύτερα “+”…Δυστυχώς δεν μπόρεσα να γνωρίσω τον μπαμπά μου γιατί απεβίωσε νωρίς… Μεγάλωσα όμως έχοντας την ευτυχία και την τιμή να έχω στο πλευρό μου μια υπέροχη γιαγιά (πιο “τρελή” από μένα) και διαβήτη!!!!
Μη βιαστείτε να διαφωνήσετε και να με θεωρήσετε παράλογη… Πράγματι, η γιαγιά μου- η κυρία Κική-ήταν ανέκαθεν φιλάνθρωπη, ευαίσθητη και κυρίως σοφή! Από εκείνη έλαβα τις πρώτες μου γνώσεις για τη ζωή. Θυμάμαι μια μέρα, στην τρυφερή ηλικία των 4 ετών και έχοντας ήδη 1 χρόνο διαβήτη, ρώτησα την γιαγιά μου τι σημαίνει η λέξη “ναρκομανής” που είπαν στις ειδήσεις… Τότε, με όλη την αγάπη που διέθετε μου απάντησε πολύ-μα πάρα πολύ απλά: “ναρκομανής είναι αυτός που κάνει ένεση για να πεθάνει… Εσύ κάνεις ένεση για να ζήσεις! Ένα “τσουπ”! κι όλη μέρα χαρούμενο παιδάκι!” Τόσο όμορφα λόγια και γεμάτα απλότητα χρησιμοποίησε. Με αυτές τις κουβέντες μεγάλωσα και μετά ακολούθησε η άποψη της μητέρας: “κοίτα τα μοντέλα! κάνουν την δική σου διατροφή μόνο και μόνο για να διατηρηθούν κομψά… Εσύ έχεις κι έναν λόγο παραπάνω!”
Με αυτά τα λόγια μεγάλωσα. Η ένεση της ινσουλίνης -αυτό το “τσουπ”- ήταν η καθημερινή δόση ευτυχίας μου. Ακόμα έρχονται στιγμές που σκέφτομαι ότι αυτή η γλυκόπικρη ρουτίνα είναι η αιτία όλης μου της ύπαρξης! Εξ’ αιτίας της απολαμβάνω τις μικρές ή μεγάλες χαρές της ζωής! Είναι η καθημερινότητα μου και δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτή!…. Σ’ αγαπώ γιαγιά, σ’ αγαπώ μαμά, σ’ αγαπώ διαβήτη!… Είσαι η ζωή μου… Είσαι ΕΓΩ!!!
Από την Αγγελική…
Η Αγγελική έφυγε από κοντά μας τον Ιούνιο του 2015. Ήταν ένα κορίτσι που είχε πολλά ιατρικά προβλήματα και είχε ταλαιπωρηθεί πολύ, όμως ήταν πάντα χαμογελαστή και όρεξη για ζωή. Μας λείπει η ευγένειά της , το χαμόγελό της και η θετική της ενέργεια!Μας δίδαξες πολλά… ευχαριστούμε…
